ເຖິງວ່າສົງຄາມອິນດູຈີນໄດ້ສິ້ນສຸດລົງເປັນເວລາຫຼາຍກວ່າ 4 ທົດສະວັດແລ້ວກໍຕາມ ແຕ່ວ່າລະເບີດຈໍານວນປະມານ 30% ທີ່ບໍ່ທັນແຕກຍັງສືບຕໍ່ເປັນໄພຂົ່ມຂູ່ຕໍ່ຊີວິດ ແລະ ເສດຖະກິດ-ສັງຄົມຂອງປະເທດຊາດຕະຫຼອດມາ. ພາຍຫຼັງສົງຄາມສິ້ນສຸດລົງແລ້ວ ຍັງມີຜູ້ຄົນໄດ້ຮັບບາດເຈັບ ຫຼື ເສຍຊີວິດຈາກ ລບຕ ຈຳນວນຫຼາຍກວ່າ 20,000 ຄົນ. ລະເບີດບໍ່ທັນແຕກ (ລບຕ) ໄດ້ເປັນສາເຫດເຮັັດໃຫ້ປະຊາຊົນບາດເຈັບ, ລົົ້ມຕາຍ ແລະ ເກີດພາວະຂາດແຄນອາຫານ ເພາະມັນໄດ້ຈຳກັດການເຂົ້າເຖິງການນໍາໃຊ້ທີ່ດິນຢ່າງປອດໄພເຂົ້າໃນການກະສິກຳ ເຮັດໃຫ້ປະຊາຊົນມີຄວາມຢ້ານກົວທີ່ຈະນໍາໃຊ້ທີ່ດິນໃນການທຳມາຫາກິນ, ເຊິ່ງປະຊາກອນລາວຫຼາຍກວ່າ 70% ແມ່ນປະກອບອາຊີບກະສິກໍາເປັນຫຼັກ ເພື່ອສ້າງລາຍຮັບ ແລະ ເພື່ອຄວາມໝັ້ນຄົງທາງດ້ານອາຫານ. ນອກນັ້ນ ລບຕ ຍັງເປັນສາເຫດເຮັດໃຫ້ຕ້ອງລົງທຶນສູງສຳລັບໂຄງການພັດທະນາໃນເຂດພື້ນທີ່ທີ່ຕ້ອງໄດ້ເກັບກູ້ ລບຕ.

ໃນຂະນະທີ່ ສປປ ລາວ ຍັງຈັດວ່າເປັນໜຶ່ງໃນປະເທດທີ່ທຸກຍາກທີ່ສຸດໃນພາກພື້ນອາຊີອາຄະເນ ແລະ ການພັດທະນາເສດຖະກິດ-ສັງຄົມຂອງ ສປປ ລາວ ແມ່ນກຳລັງຈະເລີນເຕີບໂຕຢ່າງຕໍ່ເນື່ອງ, ຄວາມຕ້ອງການໃນການນໍາໃຊ້ທີ່ດິນເຂົ້າໃນການຜະລິດກະສິກຳ, ອຸດສາຫະກຳ ແລະ ການພັດທະນາໂຄງລ່າງພື້ນຖານຕ່າງໆ ຈຶ່ງເພີ່ມຂຶ້ນຢ່າງໄວວາ, ແຕ່ວ່າສິ່ງທ້າທາຍອັນໃຫຍ່ຫຼວງທີ່ສຸດຢ່າງໜຶ່ງຕໍ່ການພັດທະນາປະເທດຊາດແມ່ນ ບັນຫາລະເບີດບໍ່ທັນແຕກທີ່ຍັງຕົກຄ້າງ ແລະ ຢັ່ງຢາຍຢູ່ຕາມພື້ນທີ່ຕ່າງໆຢ່າງກວ້າງຂວາງ. ປະຈຸບັນນີ້ ລບຕ ຍັງສືບຕໍ່ເປັນອຸປະສັກກີດຂວາງຕໍ່ການບັນລຸເປົ້າໝາຍການພັດທະນາແບບຍືນຍົງ ແລະ ແຜນພັດທະນາເສດຖະກິດ-ສັງຄົມແຫ່ງຊາດ ເພື່ອເຮັດໃຫ້ປະເທດຊາດຫຼຸດພົ້ນອອກຈາກສະຖານະພາບປະເທດດ້ອຍພັດທະນາ. ຜົນຂອງການຄົ້ນຄວ້າໄດ້ຊີ້ໃຫ້ເຫັນວ່າ ສະພາວະຄວາມທຸກຍາກ ແລະ ການຂາດແຄນສະບຽງອາຫານ ແມ່ນມີການພົວພັນຢ່າງສະໜິດແໜ້ນກັບບັນຫາ ລບຕ.

ບັນດາລະເບີດບໍ່ທັນແຕກທີ່ຍັງສືບຕໍ່ເປັນໄພຄຸກຄາມຕໍ່ປະຊາຊົນລາວ ລວມມີລະເບີດປະເພດຕ່າງໆດັ່ງນີ້: